سال ۱۹۸۶ بود که گزند ی اتمی چرنوبیل، در اوکراین موافقت افتاد. داخل این حادثه، بیش از ۴۰۰ برابر فاجعه ی هیروشیما، که ۴۰ سال پیش اتفاق افتاد، ماده ی اتمی آزاد شد. پس از این فاجعه، این مکان و نزدیکی پریپیات، پوشش گیاهی خود را از دست عدالت و تهی از سکنه شد. به دلیل این انفجار اتمی و عواقب ناشی از آن، این منطقه تبدیل بوسیله منطقه ی ممنوعه شده و بازدید از آن بخاطر عموم آزاد زدودن. با این حال، هرگز از کنجکاوی دلبستگی مندان به سفر، بخاطر دیدن شخص زنده های این مکان، کمتر نشد.
بازدید از این جا شاید آنقدر کیف بسرنوشت شوم دچار کردن به نظر نرسد ولی سالانه بیش از هزاران نفر، برای تعطیلات به چرنوبیل می روند. دارمون ریشتر، یکی از این علاقه مندان است. او فردی دوستدار سیر است که در وبلاگش از تجربیات خود در سیر تکاملی می نویسد. سفر های مورد علاقه و دلخواه دارمون، سفرهای مبهم و ترسناک هستند. داخل این جا، او عکس هایی از سفر خویشتن بوسیله چرنوبیل را به پول اعانه گذاشته و بوسیله ما می گوید که چرا به دیدن او، هر انفراد باید این جا را با چشمان خویشتن ببیند. داخل امتداد می توانید نوشته های دارمون راجع به امتحان بازدیدش از این منطقه را از زبان خویشتن او بخوانید.مقاله های مرتبط:پارک تفریحی پری پیات: مکان بازی ارواح چرنوبیلگردشگری تاریک ؛ اماکن دهشت ناک تاریخی و جذب میلیون ها گردشگر
پس از فروپاشی شوروی سابق، بسیاری از دهات ها و کشور هایی که قبلا تن شوروی بودند، شانسی برای ترفیع و ترقی و لباس دهی نظم دیپلماتیک و نماد های خود روشن کردند.
بخاطر من، که محدودیت دوستدار تاریخچه و بزرگ شده در دهه های ۱۸ و ۱۹ میلادی بودم، سندیکا ی جماهیر شوروی اندکی تیره بود. می دانستم که هم گذاری ی جماهیر شوروی، تاثیر زیادی در محاکمه و نزاکت ها داشته است ولی در نهایت خویش داشتم که با چشمان خود آن را ببینم و تجربه اش کنم. بنابراین ایده ی رویت کشوری که عضو جماهیر شوروی بوده و بعد از انفحار اتمی، اکنون جایی متروکه و خالی از سکنه است، به نظرم زیاد جالب آمد. بخاطر من، ملاقات از چرنوبیل قرین سفری به گذشته وجود.
یک مانوس محلی، اولین سفر غلام به چرنوبیل را تزیین داد. این سفر به همراه روسی ها و اوکراینی ها وجود. از آنجایی که اصطلاح تبر روسی بود، خیلی از حرف هایی که گفته می شد را مسبوق نمی شدم. بوسیله همین خاطر، دفعه ی بعد با تبر چرنوبیل زون که بسیار از یک دهه سابقه ی اجرای این تبر ها را به اصطلاح انگلیسی داشت، به آن مکان رفتم. آن ها تورهای یک روزه گرفتن را به قیمت ۳,۴۰۸,۰۰۰ ریال عمل می کردند. البته، تبر دو روزه ی من که یک تیشه با تمام امکانات، دربرگیرنده حمل و نقل، وعده ی غذایی و اقامت در هتلی درون محدوده ی چرنوبیل بود، شبی ۹,۳۷۲,۰۰۰ ریال برای هر نفر خرج داشت.
راهنمای تور، ما را تا بیرونی چرنوبیل سرما. اطراف راکتور ها که آلوده ترین منطقه است، به دلیل حضور محققان و مهندسان، بهم خورده ترین مکان وجود. آنان به صورت چرخشی مشغول به فرمان بودند تا از حضرت طولانی مدت ملاقات کنندگان داخل محدوده ی آلوده، جلو گیری کنند.
آستان کوتاه مدت در اکثر مناطق برای بازدید کنندگان بلا عایق است. خطرناک ترین چیز، برخورد با اشیا ی آلوده ی بازمانده از زمان سرگذشت است. به همین برهان از توریست ها خواسته می شود تا از محل های گرد و سماوی که هنوز پاکسازی نشده اند، دور بمانند. راهنما، داخل تمامی لحظات بور را تا منطقه ی رادیواکتیو، اعلام می درنگ. همچنین، مایه هایی با صدای بیپ، معیار خطر و آلودگی منطقه را به طور پیوسته اعلام می کنند.
امتحان ی بازدید از چرنوبیل، دقیقا آن چیزی که فکرش را می کردم نبود. برخلاف چیزی که انتظارش را داشتم، چرنوبیل، جایی اشفته و پر ملاقات بود. گزارش می شود که سالانه سی هزار نفر از چرنوبیل بازدید می کنند. قسمت اعظم شلوغی و ازدحام ملاقات کنندگان، متعلق به مناطقی بود که برای عکس برداری مفت بودند.
تو آخرین بازدید من از این مکان، در سپتامبر ۲۰۱۶، به صورت اتفاقی از گروه مان استثنا شدم و تو شهر متروکه ی پریپیات تنها ماندم. وقتی داخل سکوت کامل، به تنهایی در کوچه و خیابان ها گام می زدم، غرق در فضای قریه شدم. احساس می کردم لحظات قبل از نابودی گیتی است و بیشتر از هر زمانی توانستم عمق خدشه را حساسیت کنم.
سفر بوسیله چرنوبیل، سفری شگفت انگیز و ارزشمند است. سفری به دنیایی که دیگر وجود ندارد و تصویری از نابودی و تخریب. اگر چه دیدار کوتاه مدت برای صلح و صفا ریسک یدکی ندارد، ولی گوش دادن به سخنان راهنمای تور در هر ثانیه امری ضروری و حیاتی است. راهنمایان، افرادی آموزش دیده و با تجربه اند که مقرری ی آن ها نگاهداری از سلامتی شما درون مناطق آلوده است. عده ای به عمد، راهنماها را نیرنگ می دهند تا بتوانند در مناطق غیر مجاز، عکس برداری کنند. به نظر من، کسی نادان تر از آن ها وجود ندارد.
درباره این سایت