پردازنده های نوری هیبرید؛ جانشین آینده طراحی های سیلیی

برضد سیلان فعلی داخل تاسیس خراش ها، احتمالا پردازنده های آینده بزرگ تر خواهند بود؛ زیرا  پژوهشگران متد جدیدی برای ادغام اتصالات نوری در سطح تراش کشف کرده اند. ازلحاظ نظری، این متد درصورت موفقیت علاوه پهلو صرفه جویی تو مصرف انرژی، عملکرد کلی دستگاه ها را همچنین به طرز چشمگیری ارتقا می بخشد.

آنچه جهت برتری محاسبات مبتنی پهلو نور درمقایسه با سایر انواع محاسبات است، ویژگی های ذاتی مختلف و رادیکال ترینشان، یعنی سرعت این نوع محاسبات است. ازلحاظ نظری، سرعت تبدیل از ترانزیستور نوری به ترانزیستور نوری دیگر در استاندارد فمتوثانیه (یک کوادریلیوم ثانیه؛ واحد زمان مقابل با ۱۰ به توان ۱۵- لمحه) معادل گیری می شود. این سرعت داخل مقایسه با سرعت نانوثانیه (۹-۱۰) که درون عملکرد ترانزیستورهای امروزی مشاهده می شود، بوسیله طرز درخورتوجهی بهتر است.

مقاله ی مرتبط:پیشرفت اینتل در توسعه تراشه های نوری کاربردی در درایت بدلی

مشکل موجود در استفاده از نور و دگرگونی آن، این است که نورها ازنظر قابلیت به شدت ناکارآمد هستند و معمولا تو فواصل کامل عملکرد بهتری دارند. تولید دستگاه های هیبریدی که اپتیک و الکترونیک را باهم خیساندن می کنند، فقره سختی است. این سختی عموما بوسیله خاطر تباین های فاحش تو مدل و تلفات کارمایه در زمان تغییر از تلالو بوسیله الکتریسیته و وارونه است. این اسلوب وسیله ها معمولا از صاعقه برای ارسال سیگنال و از نور برای انتقال واقعی اطلاعات استعمال می کنند.

پژوهشگران از نوع جدیدی از کریستال های فوتونیک کارآمدتر در تحقیقات خویشتن بهره گرفته اند تا بتوانند هم دستگاه های برق به پرتو و غصه دستگاه های پرتو به صاعقه بسازند. آن ها علاوه بر مدولاتور برقی نوری که داده ها را با سرعت ۴۰ گیگابیت برثانیه جابه جا می کند، گیرنده ی فوتونی هم ساخته اند که سرعتی برابر با ۱۰ گیگابیت برثانیه دارد. این دستگاه ها فقط ۴۲ اتوژول داخل هر بیت کارمایه مصرف می کنند.

از سیستم های هیبرید نوری برقی که داخل این سطح از سرعت و معیار کاربرد انرژی قرار دارند، می توان بخاطر برقراری پیوند بین تراش ها استفاده کرد؛ مثلا هنگامی که باید انسجام حافظه ی نهان بین پردازنده های چندهسته ای حفظ کردن شود؛ ولی روزی بردن از این نبوغ به بزرگ ترشدن تراشه ها تیمار نیاز دارد. کاهش پیمانه ی ابدار افزارهای نوری تا حد ی ترانزیستورهای منطقی مرسوم فرمان آسانی تراشیدن.



تصویر منتشرشده ی IBM که ماندگی مقیاس پذیری روش حل های فوتونیک را درمقایسه با محاسبات اگزااسکیل (exascale) نشان می دهد (تمثال مربوط بوسیله پیش از این کشف است).

باید توجه کرد اصلا امکان ندارد فناوری این چنینی را بتوان برای ابداع تراش ای کامل استفاده کرد و اندازه ی هر تراشه ی Core i7 با استفاده از فناوری نوری فعلی، ۴۸ مترمربع خواهد حیات. فرم فاکتور ATX استاندارد از این فناوری پشتیبانی نمی کند؛ اما اینکه بزرگ ترکردن هرکدام از اجزا می تواند بوسیله ارتقای عملکرد منجر شود، پندار بدی به نظر نمی رسد.

با منسوخ شدن قانون مور درباره ی معیار پذیری غلظت ترانزیستور و آخر عرض مقیاس پذیری دنارد که مدت ها پیش اتفاق افتاده، ارتقای عملکرد و کارایی کارمایه شاگرد از کاربرد از اتصالات نوری به احتمال م بی شمار بیشتر از هر پیشرفت ناشی از چروک های پردازشی کمتر خواهد وجود. این موضوع به خاص زمانی صدق خواهد کرد که این را غم در رویت بگیریم که سال ها است از این فناوری استفاده می شود و بازهم باید زمان یدکی از استفاده ی تراشه های پنج نانومتری بگذرد تا بتوان راه حل امکان پذیری بخاطر این کار پیدا کرد.بیشتر بخوانید:AMD برای ساخت Ryzen 9 3950X بهترین تراشه ها را دستچین می کندنتایج بنچمارک پردازنده های Ice Lake اینتل؛ IPC بهتر درون مقایسه با AMDتراشه های گلکسی S11 از حافظه زننده DDR5 و مودم یکپارچه 5G پشتیبانی می کنندAMD پردازنده تردریپر ۶۴ هسته ای تا پایان امسال عرضه می کندبرتری امتیاز پردازنده ی Ryzen 9 3950X کنار پردازنده 9980XE اینتل در گیک بنچ