داخل سال ۲۰۰۵، جان فیلیپس، فضانورد ناسا آماج ی ناراحت کننده ای را گزارش کرد: سررشته او در جایگاه فضایی بین المللی (ISS)، تبدیل کرده بود و کدر می دید. فیلیپس مثل قناری داخل معدن زغال سنگ بود (درون گذشته، معدنچیان قناری را همراه خود به معادن زغال سنگ می بردند. اگر پرنده ناگهان می مرد، به معنای رخنه ی مدفوع مرگبار کربن مونوکسید بوسیله معدن حیات). ناسا شایعه فضانوردان دیگر را تک آزمایش قرار داد و اخذ که اکثر آن ها دچار تغییرات مشابهی شده اند. درواقع، این طور به دیدن می رسید که تغییراتی داخل ساختار چشمان آن ها رخ داده باشد. این معاینه های اولین فقط علائم اولیه ی حقیقتی ناگوار بودند: پرواز فضایی بدن انسان را تبدیل می دهد. طبق مطالعه ی جدید، این موضوع دربرگیرنده عدد فضانوردان نیز می شود.
درحالی که نیم قرن است بوسیله هوا عروج می کنیم، هنوز نادانسته های زیادی درمورد این موضوع وجود دارد که چگونه ریزگرانش بدن ما را تحول می دهد. ولی همان نعوظ که برای سفرهای کامل ترِ بازگشت مردم ها به ماه و احتمالا فرستادن انسان به مریخ آماده می شویم، حالا بیش از هر زمان دیگری لازم است که این اثرات را تک معاینه قرار داده و راه هایی برای کاهش آن ها پدیدار کنیم.
شاید هیچگاه یک از اعضای بدن بوسیله وزن ی مغز ازنظر آینده ی ما در فضا اساسی نباشد. اما مطالعه ی جدید که به تازگی در رومه ی Radiology منتشر شده است، نشان می دهد که عروج فضایی طولانی مدت ممکن است اساسا میزان مایعات را در مغز دگرگونی دهد. برابر نتایج این مطالعه، این موقعیت همچنین می تواند روی ظرفیت مغز اثر داشته باشد. به دید می رسد این تغییرات پس از بازگشت بوسیله زمین تداوم داشته باشد، بنابراین امکان پذیر است آسیب دائمی درون معلول داشته باشد.چگونه تصعید فضایی مغز را تغییر می دهد
برای تجسس ی جدید، پژوهشگران از عدد ۱۱ فضانورد (۱۰ مرد و یک زن) قبل و پس از سیر به ایستگاه فضایی بین المللی، اسکن های MRI گرفتند. پژوهشگران پس از بازگشت فضانوردان از سفر فضایی، آن ها را داخل فواصلی و به مدت یک سال تک پیگیری قرار دادند تا ببینند که آیا معلول کامل مدتی وجود دارد یا خیر.
اسکن های MRI مغز یک فضانورد قبل و پس از سیر که مدال دهنده ی انبساط رو به بالای حاشیه نویسی های قدامی، میانی و فوقانی خلفی بطن جانبی است
نتایج نشان دهنده ی این حیات که به دنبال حضور داخل فضا، انبساطی درون حجم مغز و مایع مغزی نخاعی عارض می دهد. منی مغزی نخاعی سهل وساده شفافی است که پرگیر مغز و نخاع را فرا اندوهناک است و به مراقبت از آن ها دربرابر شوک کمک می کند. افزودن حجم مایع تا یک سال پس از بازگشت فضانوردان به زمین همچنان دیده می شد.لری کرامر از مرکز علوم بهداشت دانشگاه تگزاس در هیوستون و سخن سنج ی اصلی این مقاله گفت:مقاله های مرتبط:سلامت گردشگران فضایی چگونه وجهه خواهد شد؟هوش مصنوعی چگونه می تواند به سلامت فضانوردان دستیار کند؟آیا خطر ابتلا به سرطان در فضانوردان بیشتر است؟چیزی که ما شناسایی کردیم که پیش از این کسی بااطلاع آن نشده بود، آن است که پس از پرواز درمقایسه با قبل از پرواز، افزایش برازنده توجهی داخل حجم ماده ی سفید عدد دیده می شود. درواقع، انبساط ماده ی سفید مسئول بیشترین افزایش در ظرفیت مغز و چیز ابکی مغزی نخاعی پس از تصعید است.
اسکن های MRI همچنین تغییراتی را در غده ی هیپوفیز فضانوردان نشان می داد. این غده که به اندازه ی یک بذر نخود است، عملکردهای حیاتی بدن را انتظام می کند؛ زیرا بیشتر غدد دیگر ترشح کننده ی هورمون را تحت کنترل دارد. بوسیله نظر می رسید که غده ی هیپوفیز فضانوردان خلال زمانی که تو هوا بودند، کوچک شده و هم ظرفیت و اندوه کشش آن کم شده بود. پژوهشگران معتقدند که این تغییرات با قرار دریافت در محیط ریزگرانش ارتباط دارد. داخل این محیط، گرانش دیگر درجهت پایین آوردن مایعات بدن عمل نمی کند بنابراین، مایعات امکان پذیر است به لفظ سر فضانوردان پخش شوند.
اسکن های MRI عدد فضانوردان قبل و پس از سفر تغییراتی را داخل غده ی هیپوفیز نشان می دهد
خسارات پنهانی ریزگرانش: مطالعات گذشته نشان می دهند که گذراندن دوره های طولانی درون یک محیط ریزگرانش می تواند اثرات نامطلوبی روی مهارت های حرکتی، توانایی های شناختی و بینایی فضانوردان همچنین داشته باشد. همه ی این اثرات ممکن است مربوط به تحول در حجم پول شدنی باشد که تو مغز شرکت کنندگان درون این وارسی دیده شد.
تذکر این نکته رادیکال است که یکی از دلایلی که چرا ما هنوز درمورد آسیب های هوا روی بدن و عدد دانش کاملی نداریم، این است که در این زمینه پژوهش کافی انجام نمی شود تا به نتیجه گیری محکمی برسیم. تاکنون مطالعات معدودی در این زمینه اجرا شده است و افت شرکت کننده در این نوع مطالعات بود دارد.
درون همین حین، پژوهش هایی نظیر پژوهش جدید، تنها چشم اندازی مرموز عرضه نمی کنند. چنین استیناف هایی راهی به سوی کشف کردن روش هایی برای کاهش این اثرات نیز می گشاید. چنانچه دانشمندان بتوانند درمورد تأثیر ریزگرانش روی بدن انسان بصیرت بیشتری کسب کنند، احتمالا خواهند توانست راه هایی درزمینه ی نحوه ی پیشگیری از پیامدهای منفی پروازهای فضایی روبرو کنند.
برای مثال، پژوهشگران مطالعه ی متاخر ایجاد منبعی از گرانش جعلی را بخاطر کمک بوسیله برابر با این تغییرات با کاربرد از یک سانتریفیوژ بسیار بزرگ پیشنهاد می کنند. سانتریفیوژ دستگاهی است که در آزمایشگاه ها استفاده می شود و جسم را حول پایه ثابتی می چرخاند و از این طریق نیروی قدرتمندی اعمال می کند. اما به جای صبر دادن لوله های آزمایش در سانتریفیوژ، افراد در آن قرار داده می شوند و این فقره آن ها را مجبور می درنگ بوسیله حالت نشسته فراغت گیرند. بوسیله گفته ی پژوهشگران، این روش ها نیز می تواند روی زمین برای بیمارانی که دچار هیدروسفالی هستند، به فقره رود. هیدروسفالی وضعیتی است که در آن ابگونه تو مغز تجمع پیدا می بطی ء.
بیشتر بخوانید:در برخی بیماران کووید ۱۹، اختلالات عصبی ظاهر شده استتبدیل امواج مغزی به جملات بوسیله معاون هوش مصنوعیدوری گزینی اجتماعی؛ موعظه های فضانوردان در زمینه انزوا و قرنطینه خانگیبیوگرافی آلفرد وردن، فضانورد آپولو ۱۵ که هفته پیش در ۸۸ سالگی درگذشتفناوری های خوانش و کنترل حافظه در راه هستند؛ جامعه آمادگی آن ها را دارد؟
درباره این سایت